In dierbare herinnering

Op 11 april 2015 overleed Teske (1962) aan de gevolgen van een hersentumor. Ze stond vol in het leven, ze genoot van elke dag. Van de zee, van Domburg, het bos, haar hond Luna, haar kinderen en stiefkinderen, haar man Paul, de achtertuin en het huis aan de Saksen Weimarlaan. Af en toe rookte ze een sigaretje, af en toe dronk ze een glaasje. Teske was geen vrouw van uitersten, ze vond haar geluk door eenvoudigweg te zijn.

Teske werkte met kinderen met een meervoudige beperking. Ze vond het zwaar, maar haalde er voldoening uit. Het maakte haar zeker ook gelukkig, ze kon lachen met haar kinderen op school. In het voorjaar van 2013 – ze was nog niet ziek – volgde Teske een cursus filosofie. Leven en dood, over mens-zijn en zingeving. Thema’s waren onder meer: het maken van keuzes, omgaan met hoop en angst en het aanvaarden van ingrijpende gebeurtenissen. Ter afsluiting van die cursus is de deelnemers gevraagd een essay te schrijven. Teske liet zich daarbij inspireren door haar eigen leerlingen op de school waar ze werkte, Visio Onderwijs. Kinderen met een meervoudige verstandelijke beperking.

In september 2013 hoorde ze dat ze een hersentumor had en enkele dagen later al raakte Teske verlamd. Maandenlang was ze daardoor aan bed en huis gekluisterd. Ineens bleken grote delen van de inhoud van haar essay één op één van toepassing op Teskes eigen zoektocht naar hoe met de nieuwe situatie om te gaan.

Ons leven beperkte zich ineens tot basale handelingen zoals opstaan, ontbijten, wassen, aankleden, lunchen, een verblijf buiten in de tuin – toen het kouder werd met dikke jassen aan -, slaapjes tussendoor, thee drinken, een krant lezen, bezoek ontvangen en avondeten. Veel meer deden we niet. In haar essay citeert Teske Nietsche die schrijft over ‘de eeuwige terugkeer van hetzelfde’ in het leven. Diens Übermensch vindt het leven desondanks interessant genoeg. Zo ook Teske. Ondanks haar beperkingen bleef ze het leven omarmen, ondanks de tegenslagen die haar ten deel vielen. Ze is nooit meer in staat geweest weer te gaan werken, maar heeft in haar laatste anderhalf jaar tot op het laatste moment van veel nog kunnen genieten.

In het nummer Anthem zingt Leonard Cohen ‘There is a crack in everything, thats how the light comes in.’ Díe zin is Teskes lijfspreuk geworden. Het mystieke lied werd zowel bij het begin als aan het einde van de afscheidsdienst van Teske afgespeeld. De sonore stem van Cohen galmde door de kerk. Haar dieprode kist werd beschenen door zonlicht dat door het gebrandschilderde glas in lood de kerk binnendrong.

Teske werd – ook door hoe ze omging met haar ziekte –  de inspiratiebron voor onze stichting Wereld Zonder Kopzorgen. Op deze pagina vieren we Teske’s leven door de herinneringen aan haar levend te houden. Zo blijft ze voor altijd in ons voortleven.

Gedicht van het bidprentje, vrij naar Drs. te Buitenveldert van Remco Campert
Het was een levende bende
in je huis die vroege ochtend
de kinderen spoelden door de kamers
en wisten: Teske gaat nu weg
om nooit weer te keren.
Het huis wrong van liefde
de gang wierp obstakels op
toen we je wegdroegen
de hond zocht zijn toevlucht
boven, op het bed
de voordeur wilde klemmen
de spanningen krampen
het huis liet je met moeite gaan
de dageraard kleurde rood
toen je hem voor het laatst tegemoet ging